Κρατώ τον ευατόν μου εις την ορθήν και γνησίαν πίστιν που παρέλαβε η Εκκλησία από τον ίδιο τον Σωτήρα μας Ιησούν Χριστόν έως τώρα (Α.Μάρκος ο Ευγενικός)

Αύριο Κυριακή (19-01-2014) ο Όρθρος ξεκινάει στις 9.00 και η Θ.Λειτουργία στις 10.20.   Domani Domenica (19-01-2014) il Mattutino inizia alle ore 9.00 e la Divina Liturgia alle 10.20.

 

Ίασην σε ασφαλή, η της Εώας Πάτερ, Αγία Εκκλησία,πλουτοὐσα αποτρέπει αιρετικών φρυάγματα

 Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός ο Εφέσιος υπό ομολογητού Φωτίου Κόντογλου* (Α΄Μέρος)

Ο Ιωσήφ Βρυέννιος ο διδάσκαλος του Μάρκου καθώς και ο ίδιος ο Μάρκος ήθελε μεν την ένωσιν των Χριστιανών,αλλά χωρίς υποχωρήσεις των Ορθοδόξων. Διά τούτο έγραφε «Καλόν είναι το να ειρηνεύωμεν πρός πάντας,αλλά να ομονοούμεν εις ότι αφορά την ορθήν πίστιν.Διότι η ειρήνη, η οποία γίνεται με τον Δίκαιον και πρέποντα τρόπον, είναι κάλλιστον απόκτημα, όταν όμως γίνεται με κακίαν και δουλείαν, είναι πράγμα πολυ επαίσχυντον και βλαβερώτατον». Ώστε αδίκως κατηγόρησαν και τον Βρυέννιον και τον Μάρκον. ὀτι ήσαν αδιάλακτοι και ότι δεν ήθελον την ένωσιν.Τὀ ζήτημα είναι ότι δεν την ήθελον με τήν υποδούλωσιν της Ορθοδοξίας εις τον Πάπαν.

Ο θεόδωρος Αγαλλιανός λέγει διά τον Μάρκον τα εξής ‘’Είναι θαυμάσιος άνθρωπος, κεκοσμημένος με πνευματικά χαρίσματα και πλήρης παντοίας θείας σοφίας,ασκήσας βίον όσιον,προτού γίνη αρχιερεύς, και αν και διέπρεψε εις την Σύνοδον, είναι εκτός του πάθους, προσηλωμένος μόνον εις τον Θεόν και έχων τον νούν του εις Αυτόν μόνον, απὀ όλα δε τα βιωτικά και όσα ανάγονται εις την περιποίησιν του σώματος, ευρισκόμενος όλως διόλου μακράν.Και επειδή είναι τοιούτος άνθρωπος,την εξορίαν δεν την φοβείται, την πείναν δεν την τρέμει, την δίψαν δεν την υπολογίζει,δεν φρίττει την μάχαιραν,την φυλακήν δεν την δειλιά,τον θάνατον τον θεωρεί ευεργέτην.»

Αυτός ήταν ο υπέρμαχος της ορθοδοξου πίστεως.Οι ίδιοι οι εχθροί του παρεδέχοντο την μεγάλην αρετήν του, όπως ο Ιωσήφ Μεθώνης, ο λυσσώδης αντίπαλοςτου, ο οποίος ομολόγησεν ότι «εκείνοι (οι λατινόφρονες) ηνώθησαν, δώρα λαβόντες, αυτός δε ούτε δώρα έλαβεν ούτε με χρυσόν τας χείρας του εμόλυνε».

Με αυτόν τόν τρόπον αυτοχαρακτηρίζεται εκάστη εκ των δύο παρατάξεων, των φιλοπαπικών και των πιστών ορθοδόξων. Οι πρώτοι κινούνται πάντοτε απο παντοειδή οφέλη,ουδόλως δε από αγάπην και φιλάδελφα αισθήματα,ως διατείνονται, οι δεύτεροι μόνον από πίστιν, φόβον Θεού και σεβασμόν πρός την ιεράν παρακαταθήκην, αφού ο πλόυτος, τα αξιώματα και παντός είδους πειρασμοί ανέσεως και κοσμικής ματαιότητος ευρίσκοντάι εις΄το παπικόν στρατόπεδον, εις δε το των πιστών ορθοδόξων, πτωχεία, επίκρισις, και διωγμοί.

Επίσης ο μαθητής  του Αγίου Μάρκου Γεώργιος ο Σχολάριος μετέπειτα πατριάρχης και εθνάρχης των Γραικών, λέγει περί αυτού τα εξής: « Τόσον μόνον έχω να είπω περί της καθαρότητος του πατρός. ὀτι ότε ήτο νεώτερος και πρίν νά εκλέξη την νέκρωσιν υπέρ Χριστού, ήτο σωφρονέστερος και από τους ασκητάς, οι οποίοι κατοικούν εις τάς ερήμους, και όταν απέρριψεν όλα διά τον Χριστόν και έκυψε κάτω από τον ζυγόν της υποταγής, δέν διέψευσε τάς πρός τον Χριστόν υποσχέσεις, ούτε ανεμίχθη εις τους κοσμικούς θορύβους, παρασυρθείς υπό της προσκαίρου δόξης, αλλά μέχρι της τελευτής του διετήρησε σταθερώς τήν θέρμην της εις τον Χριστόν αγάπης,κατοικών μέν εις την πόλιν, αλλά παραμείνας άπολις,διότι δεν προσηλώθη εις κανέν πράγμα από όσα υπάρχουν εις αυτήν».

Ποὐ να ευρεθή τοιούτος άμεμπτος βίος μεταξύ των λατινοφρόνων! Το γενναίον φρόνημα, τό αδάμαστον θάρρος και η παρρησία με την οποίαν ωμίλλει, θα ήτο δυνατόν να υπάρξουν, εάν δέν είχον ώς ασάλευτον κρηπίδα την ακράδαντον πίστιν εις τον Θεόν και Λόγον του, τόν άμεμπτον βίον, την περιφρόνησιν προς τας ματαίας απολαύσεις του κόσμου, την ελπίδα της παρά του Θεού βραβεύσεως των αγώνων του υπέρ της αληθείας?

Παρ΄όλην την χριστιανικήν ταπέινωνσιν και σεμνότητα, η οποία τόν εκόσμει, η προπετής και πονηρά συμπεριφορά των προδοτών της ορθοδοξίας τον ήνάγκασε να τους αποκαλέση «Χριστοκάπηλους»

«Χριστεμπόρους», και πνευματικούς «Ιπποκενταύρους», εις δέ τόν ματαιόδοξον και κουφόν Βησσαρίωνα ο οποίος ωνόμασε τον Μακάριον Μάρκον «παράφρονα» , να είπη, «Σύ υπάχεις κοπέλλιν και εποίησας ώς κοπέλλιν», ήτοι τόν απεκάλεσε δουλοπρεπή, «τσανακογλύφτην» ώς λέγει ο λαός.

Ο αποτροπιασμός του διά την επόνείδιστον στάσιν του Πατριάρχου και των λατινοφρόνων, η απέχθεια του πρός την υλόφρονα μικρολογίαν, και η υψηλή πνευματικότης και πίστις του αντικατοπτρίζονται εις του ακολούθους λόγους του : « Είμαι πεπεισμένος, ότι όσον απομακρύνομαι από τούτον (τον Πατριάρχην) και από τους τοιούτους (τους Λατινόφρονας), τόσον προσεγγίζω προς τον Θεόν και πρός όλους τους αγίους, και όσον περισσότερον χωρίζομαι από αυτούς, τόσον περισσότερον ενούμαι μέ την αλήθειαν»

(Συνεχίζεται)

*Το ἀρθρο αυτό του Αειμνήστου Φώτη Κόντογλου δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στον Ορθόδοξο Τύπο το 1964)

Vangelo di Domenica secondo Luca 17.12-19

  I dieci lebbrosi 

Entrando in un villaggio, gli vennero incontro dieci lebbrosi i quali, fermatisi a distanza, alzarono la voce, dicendo: «Gesù maestro, abbi pietà di noi!».Appena li vide, Gesù disse: «Andate a presentarvi ai sacerdoti». E mentre essi andavano, furono sanati.Uno di loro, vedendosi guarito, tornò indietro lodando Dio a gran voce; e si gettò ai piedi di Gesù per ringraziarlo. Era un Samaritano. Ma Gesù osservò: «Non sono stati guariti tutti e dieci? E gli altri nove dove sono? [18]Non si è trovato chi tornasse a render gloria a Dio, all'infuori di questo straniero?». E gli disse: «Alzati e và; la tua fede ti ha salvato!».