Εισόδια της Θεοτόκου / L’ingresso della Tuttasanta (21 Νοεμβρίου / Novembre)

 

Το κείμενο που ακολουθεί είναι της ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΧΑΪΝΑ, φοιτήτριας του Παιδαγωγικού τμήματος Νηπιαγωγών Πατρών από http://hpareatouagioyioannh.blogspot.com/2009/11/blog-post_18.html.

 

Τα Εισόδια της Θεοτόκου είναι μία από τις κυριότερες και μεγαλύτερες Θεομητορικές εορτές του έτους. Η σημασία της εορτής αυτής είναι μεγάλη και ιερή για την Εκκλησία μας που την τιμά με ιδιαίτερη λαμπρότητα στις 21 Νοεμβρίου, γιατί αποτελεί την βάση και την αρχή για όλη την μετέπειτα ζωή της Θεοτόκου.

Όλοι γνωρίζουμε την ιστορία της Αγίας Άννας και του Ιωακείμ, ένα πιστό ζευγάρι στον αληθινό Θεό, που στις καρδιές τους φώλιαζε η λαχτάρα να γίνουν γονείς, να αποκτήσουν δηλαδή ένα παιδί. Τα χρόνια περνούσαν αλλά δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν. Παρόλα αυτά, όμως όχι μόνο δεν έπαψαν να ελπίζουν και να προσεύχονται στο Θεό, αλλά ακόμη είχαν τάξει να προσφέρουν στις υπηρεσίες Του το παιδί που θα τους χάριζε. Η Άννα δεν έχασε την πίστη της στο Θεό, κάθε στιγμή περίμενε να γίνει το θαύμα γιατί μόνο ο Θεός ξέρει πια είναι η κατάλληλη στιγμή. Έτσι, λοιπόν, όταν πια η Άννα είχε γεράσει αρκετά, ο Θεός της χάρισε ένα μωρό, την μονάκριβη κόρη της, την εκλεκτή του Θεού, αυτή που προξένησε την σωτηρία των ανθρώπων και την συμφιλίωσή τους με το Θεό, την Υπεραγία και Δέσποινα Θεοτόκο Μαρία. Στις καρδιές του ζευγαριού κυριαρχούσε η χαρά για την εκπλήρωση του θαύματος αλλά όμως δεν ξεχάσανε ποτέ το <<μεγάλο τους τάμα>>, να αφιερώσουν την κόρη τους στο Ναό, στην υπηρεσία του Θεού. Έτσι λοιπόν, όταν η Μαρία έγινε 3 ετών, οι γονείς της την πήγαν στο Ναό να την αφιερώσουν στο Θεό όπως είχαν υποσχεθεί. Εκεί, την παρέδωσαν στον Αρχιερέα Ζαχαρία ο οποίος την ευλόγησε και την εισήγαγε στα Άγια των Αγίων. Την λαμπρή αυτή είσοδο της Παρθένου στο ναό ονομάζουμε <<Εισόδια της Θεοτόκου>>. Η Είσοδος της Θεοτόκου στο Ναό είναι το προοίμιο της εύνοιας του Θεού στους ανθρώπους, η προαγγελία του Χριστού για την σωτηρία του κόσμου. Εκεί,στο ναό, η Παναγία έμεινε για δώδεκα χρόνια αφοσιωμένοι στο Θεό, όπου τρεφόταν από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ με ουράνια τροφή. Ώσπου ήρθε η μέρα του Θείου Ευαγγελισμού και των ουράνιων μηνυμάτων που προμήνυε τη σάρκωση του Ιησού Χριστού. Μέσα στα σπλάχνα της εσκήνωσε ο ίδιος ο Θεός. Έγινε μάνα Θεού και Αειπάρθενος μητέρα εις τους αιώνας. Όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ της έφερε το θείο μήνυμα, ότι δηλαδή θα γεννήσει τον Υιό του Θεού και θα βρεθεί έγκυος, παρόλο που ήξερε ότι αυτό τιμωρείται με λιθοβολισμό, εκείνη έδειξε πλήρη υποταγή και εμπιστοσύνη μπροστά στο θείο θέλημα. Ήταν η μόνη γυναίκα που συγκέντρωσε όλες τις αρετές, ήταν δηλαδή <<Κεχαριτωμένη>>. Αυτή την καθαρή από αμαρτίες γυναίκα διάλεξε ο Θεός και την αξίωσε να γεννήσει τον Σωτήρα μας.

Με βάση την παραπάνω διήγηση για την Θεοτόκο, έχουμε την σύνθεση της εικόνας των Εισοδίων. Το κύριο πρόσωπο της εικόνας είναι η τριετής Παναγία, η οποία απεικονίζεται σαν ώριμη γυναίκα, δε εμφανίζει τίποτα το παιδικό, εκτός από το μικρό μέγεθος του σώματός της. Εικονίζεται την στιγμή που οι γονείς της την παραδίδουν στα χέρια του Αρχιερέα Ζαχαρία κι εκείνη στέκεται με μεγάλη ευλάβεια, πράγμα που υποδηλώνει την προθυμία και την χαρά της για την προσέλευσή της στο ναό του Κυρίου. Ο αγιογράφος εμφανίζει την Παναγία ως ώριμη γυναίκα και όχι ως την πραγματική της ηλικία, έχοντας ένα σκοπό. Γιατί θέλει εμείς να συλλάβουμε το πνεύμα της και την εκκλησιολογική της διάσταση. Το ίδιο ευλαβικά και με μεγάλη συγκίνηση απεικονίζονται και οι γονείς της, η Άννα και ο Ιωακείμ, οι οποίοι την παραδίδουν στα χέρια του Αρχιερέα με τέτοιο τρόπο που υποδηλώνει την προθυμία τους να εκπληρώσουν την υπόσχεσή τους στο Θεό και να τον ευχαριστήσουν. Έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους πάνω στην μονάκριβη κόρη τους προσέχοντάς την με μεγάλη συγκίνηση. Πίσω απεικονίζονται πολλές νεανίδες να κρατούν αναμμένες λαμπάδες και να προπέμπουν την Παναγία να οδηγώντας την στο Ιερό. Οι αναμμένες λαμπάδες θέλουν να υποδείξουν την μία νοητή λαμπάδα, την Παναγία και να προδηλώσουν την ανείπωτη μελλοντική αίγλη. Αυτή η αίγλη θα είναι ο Χριστός, γιατί από την Παναγία θα ανέλαμπε φωτίζοντας τους καθισμένους ανθρώπους στο σκοτάδι της αμαρτίας. Σε κάποιες εικόνες, η Παναγία εμφανίζεται πίσω από τον Ζαχαρία, αριστερά, καθισμένη σε καθέδρα με 3 σκαλιά και να περιμένει την τροφή που της φέρνει ο Αρχάγγελος Γαβριήλ. Η Παναγία να παραμείνει ως νέα Κιβωτός της Διαθήκης στο Άγιο των Αγίων, ως η «έμψυχος Κιβωτός» και στα 12 χρόνια της παραμονής της εκεί, θα τρέφεται θαυματουργικά με Ουράνια τροφή.

Η Παναγία, λοιπόν, αφιερώθηκε στο Θεό και με πλήρη υποταγή δέχτηκε το θείο θέλημά Του. Εμείς όλοι που αγοραστήκαμε από τον Χριστό με το μόνο τίμημα το Άγιο Αίμα Του, τι κάνουμε; του ανήκουμε στ’ αλήθεια; Αυτό θα το ψάξουμε μέσα μας και συγκεκριμένα στον τρόπο της ζωής μας. Δεχόμαστε τις φουρτούνες και τις μπόρες (αρρώστιες, θάνατοι, προβλήματα) όπως τις μπουνάτσες και τις καθημερινές ευλογίες; αν ψάξουμε, θα καταλάβουμε ότι τις χαρές και τις ευλογίες Του τις δεχόμαστε υμνούντες τον Κύριο, ενώ τις δοκιμασίες αγανακτισμένοι και ζητώντας τον λόγο από Αυτόν. Ε τότε, δεν μπορούμε να νιώθουμε σαν δικά του παιδιά αφού δεν του έχουμε εμπιστοσύνη και δεν του δινόμαστε ολοκληρωτικά.

Εύχομαι λοιπόν, η γιορτή αυτή των Εισοδίων της Θεοτόκου να σταθεί η αφορμή να κάνουμε όλοι εμείς την αυτοκριτική μας για το αν έχουμε αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον Κύριο. Ας το κάνουμε όσο είναι ακόμα καιρός………

L’ingresso della Tuttasanta (21 Novembre)

Secondo la tradizione, la Tuttasanta sin da bambina fu presentata al Tempio, nelle cui adiacenze fu allevata, permanendovi sino al giorno in cui fidanzata al giusto Giuseppe. La festa (in Italia meridionale detta del’Isodia) trae origine dalla dedicazione a Gerusalemme dalla basilica di Santa Maria la Nuova, sotto l’imperatore Giustiniano (543; nella cristianità occidentale la festa si diffuse solo dopo le Crociate). Le letture del Vespro esprimono il senso della festa.

Prima: la Tuttasanta è la tenda della testimonianza che è stata adombrata dallo Spirito; è stata riempita dalla Gloria del Signore e in sé ha custodito l’Arca dell’Alleanza; in lei infatti si è incarnata la Parola del Padre (Esodo 40).

Seconda: la Tuttasanta è la casa del Signore, che è stata riempita dalla Gloria del Signore (Terzo libro dei Re, 8).

Terza: la Tuttasanta è il tempio del Signore, e la sua porta è chiusa. Questa porta resterà chiusa, non verrà aperta e nessuno passerà per essa , perché per essa entrerà il Signore Dio e rimarrà chiusa, e il Principe siede in essa per prendere cibo: entrerà e uscirà per la sua via (Ezechiele, 43, 27-44,4).

Forse non c’è descrizione più bella di questa della verginità della Tuttasanta e dell’incarnazione del Figlio di Dio, il Principe che “entra per la sua via”, come feto umano si nutre e cresce nel grembo verginale, ed “esce per la sua via”, restando la porta chiusa (leggi Giovanni 20, 19 e 26: il Risorto entra a porte chiuse!).

Preghiera dell’ambone (tradizione di Sicilia e Grande Grecia)

Chi può narrare le tue opere potenti, Signore? Chi potrà fare ascoltare tutte le lodi della tua bontà nei nostri confronti? Per manifestare il mistero, nascosto dall’eternità, dell’incarnazione del tuo figlio unigenito Figlio per la salvezza del genere umano, e portare a compimento la promessa fatta al profeta David, tu hai scelto la madre pura del tuo figlio come dimora come dimora della sua manifestazione attraverso la carne. Nascendo da lei hai salvato con il simile la somiglianza, e per mezzo del tuo Figlio hai realizzato la rigenerazione di tutto il genere umanocce ha preso dalla madre. Noi ora festeggiamo il venerabile giorno del suo ingresso nel tempio e ringraziamo te, datore dei beni, pregandoti di mostrare a noi il tuo volto e di farci conoscere la via da seguire per essere graditi alla tua bontà. Ti supplichiamo di liberarci dalle insidie del diavolo, insegnarci la via della salvezza per mezzo della conversione, portarci a celebrare con gioia spirituale questa santa festa, poiché tu sei Dio di bontà e consolazione e noi a te rendiamo gloria, Padre, Figlio, e Santo Spirito, ora e sempre, e nei secoli dei secoli.

In questo giorno a Venezia nella Basilica detta “della Salute”, si festeggia solennemente l’icona miracolosa della “Mesopanditissa”, chiamata comunemente dai veneziani “Madonna della Salute”.